“Devlet olarak tüm gücümüz ve işçimizle bir an evvel depremzede vatandaşlarımızın yardımına koştuk…”
İktidarının 21. yılında devleti yöneten, Türkiye’nin ikinci yüzyılına talip Cumhurbaşkanı Erdoğan bu türlü söyledi.
Belki de seçim öncesi son büyük imtihanıydı, iktidarında devletin gücünü göstermek için.
Deprem bölgesinde gitti; ‘Üstesinden geldik’ dedi.
Ama devletin o tüm gücü “yardım et baba“ diyen kız çocuğunu ve binlercesini kurtaramadı.
Devletin tüm gücü bu muydu?
Çocuklarını dahi koruyamayan, kurtaramayan bir devlet nasıl güçlü olabilir?
Ama ortada daha vahim bir durum var, ürpertici…
Boşuna demedik bir zelzeleden tarihinde ‘katliam’ diye bahsedecek birinci ülke Türkiye olacak diye.
On binlerce insan çığlıklar içinde yardım isterken onları duyan yalnızca enkazdan kendi imkanları ile çıkan yakınlarıydı. Çaresiz kaldılar. Çocuklarının parmaklarının bile çizilmesine dayanamayan anneler, babalar o küçücük vücutların “Yardım et!” çığlıkları karşısında hiçbir şey yapamadı.
Onları çaresiz bırakan “Devletin tüm gücü”ydü aslında.
O güç günlerce harekete geçmedi.
Üç gün boyunca betonlar ortasında kalan insanları yalnız bıraktı.
Soğuktan dondurdu.
Daha da ötesi…
O güç ölmek üzere olan insanların tek dermanına mani oldu.
İnternet erişimini engelledi, bant daralttı.
“Baba lütfen yardım et, ambulans çağır, pozisyon at ben atamıyorum bizi kurtarsınlar…”
İşte bu yüzden 10 yaşındaki Elif Eylül’ün kurtarılmak için attığı bildirilerin hiçbiri ulaşmadı. Babası diğer kentten 7 saatte ulaştı ailesinin yaşadığı binaya. Gittiğinde enkazın her yerinden çığlıklar, yardım davetleri geliyordu. Yapamadı bir şey. Betonlarla savaşamadı. “Devletin tüm gücü” hala yoktu. Yardım davetlerinin duyulmasına da mani olmuştu.
21 yıllık iktidarın sonunda “Devletin tüm gücü” üç gün sonra bölgeye ulaştı. Lakin tıpkı bir cürümlünün olay mahallini temizleme eforu üzere hareket etti.
Savcılar gitmeden, cenazeler çıkmadan enkazları toplamaya başladı. İçinde hala beşerler varken.
O çok övündükleri AFAD’ın Zelzele ve Risk Azaltma Genel Müdürü Orhan Tatar “Enkazda canlı kalmadı” dedikten sonra onlarca kişi canlı kurtarıldı.
O iş makinelerini ‘kurtarmak’ için sürmedi alana “Devletin tüm gücü”
Bir de ailesini, konutunu hasılı her şeyini kaybeden depremzedeler…
“Devletin tüm gücü” onlara da uzandı.
Üç gün boyunca onlara vermesi gereken çadırları depolarda bekletti.
Sonra da para karşılığı sattı.
Bağışlar ile depoladığı gıdayı yardım kuruluşlarına sattı “Devletin tüm gücü”
Millet tekrar de “hadi!” dedi.
“Hadi biz ne gerekiyorsa yapalım” diye yola çıktı.
“Devletin tüm gücü” alana inene kadar millete millet yardım etti.
Sonra…
Millete mahzur oldu o “Devletin tüm gücü”
Kurulan çadırlara el kondu, aş konutları kapatıldı.
TIR’lar ile giden yardım konvoyları engellendi.
Tıpkı birinci saatlerde yardım için çabalayan madencilerin engellenmesi üzere.
Evet “Devletin tüm gücü” oradaydı.
Ama yaşatmak ya da yardım için değil…
Peki ne için?
Ürpertici olan bu sorunun mümkün karşılıkları.
20 yıldan fazla bir mühlet ‘deprem vergisi’ veren o babayı çaresiz bıraktı “Devletin tüm gücü”
Söyler misiniz, dünyanın neresinde çocuklar günlerce yardım çığlıkları atarak hayatını kaybeder? Ve hala yöneticiler o ülkede vazife başında kalır. İstifayı bırakın, bir de çıkıp başardık derlerse ne olur?
Helallik istediğiniz o anlar 10 yaşındaki Elif Eylül’ün çığlıklarının duyulduğu anlar. Hangi anne, hangi baba size helallik verir?
Siz verir misiniz?
Ama biliyoruz ki helallik aslında onlardan istenmedi, oy verecek öbür insanlardan istendi. Depremzede olmayan fakat yaşananları görenlerden.
Daha neti, kendi tabanından.
Ne de olsa bir mukadderat planı var, kusurlar karşısında ‘helal et kardeş’ denince bir karşılığı var kullanılan jargonda.
Evet hala istifa etmedi kimse, helallik istendi.
Bir kişi yalnızca ‘Affını’ isteyerek misyonu bıraktı.
Depremzedelere gülen Adıyaman Valisi Mahmut Çuhadar.
Tüm bunların tek sorumlusu halbuki şayet ‘Katliam’ ile yargılanmalı.
Ama istifa ederken onun da önünü aldılar.
‘Sağlık sorunları’ münasebet gösterildi.
Anlayacağınız kimse yaşananlardan ötürü istifa etmedi ve etmeyecek.
Ne de olsa dünyanın en büyük afeti…
Ne de olsa fay çizgisinde yaşayanların fıtratında bu var,
Bir sonraki felakete kadar ‘Hakkınızı helal edin’
Edin ki, tekrar ölelim.
Yaklaşan seçimde 21 yıllık iktidar son imtihanından da geçemedi.
Ama tekrar geçmiş üzere yaptı çünkü yalnızca 8 haftası kaldı.
10 yaşındaki Elif Eylül’ün çığlığını unutmayın, unutturmayın.
O yardım çığlığı hepimizeydi.
Hiçbirimiz o küçücük kız çocuğu ve binlercesine yardım edemedik.
8 hafta sonra helallik vermek isteyenler hiçbir vakit o çığlığı unutmasınlar.
Zira biz hatırlatacağız.
Delirtene kadar…
*
Soru işaretleri
İktidar açısından seçimi kazanmak neden bu kadar değerli?
Mhp neden Hüda- Par’ı kabul ediyor?
İktidarın kaybedilmesi neyi kaybettirir?
Devletin bekası ise, Hüda par’ın çizgisi tam da ona düşman değil mi?
Öcalan’ın mektubunu okutana ses çıkarmayanın devletin bekasını önemsediğini kim argüman edebilir?
İktidarda kalmak ne kazandırıyor?
Daha kıymetlisi İktidardan gitmek ne kaybettirecek?
Yaklaşık 160 bin oyu olan bir partinin iştiraki matematik olarak ne kazandırabilir?
Oy değil ise kaygı, Hüda- Par neden Cumhur’a katıldı?
2019 yerel seçimleri öncesinde Diyarbakır Emniyet Müdürü ve 5 polisi öldüren Hizbullahçılar özgür bırakılmıştı. O seçim öncesinde de Hüda-Par iktidara takviyesini açıklamıştı.
Bu adımın ‘terör örgütü’ görmedikleri Hizbullahçıların özgür bırakılmasının dayanak koşulu olmadığını kim söyleyebilir?
Gaffar Okkan ve 5 polis tarihin en profesyonel suikastlarından biri sonucu öldürüldü.
Yine bir seçim sonrası tutuklu kimse kalmadı.
Devletin, milletin bekasını telaffuz yapanlar anlaşılan kendi bekalarını düşündü.
Peki artık?
Yine iktidarda kalmak, kendi siyasi bekalarını korumak…
O vakit neyin pazarlığı yapıldı?
Sadece Van ve Batman’dan iki vekillik mi?
Hüda-Par için buysa iktidar için ne çıkarı olacak bu birlikteliğin?
Unutmadan, kırmızı çizgiler aşıldığında ‘ama’ ile başlayan cümle kurulmaz.
Hele de o telaffuz ile halkı kutuplaştırdıysanız.
Bu seçimde İdeolojiniz için değil, çocuklarınız ve kendi geleceğiniz için oy verin.
Bir sefer olsun ‘taraftar’ üzere davranmadan bakın her şeye.
“O da öyle” diye değil “bu niçin böyle” diye düşünün.
Yoksa bugün “o da öyle” dediğiniz duruma yarın siz düşersiniz.
Üstelik savunduğunuz beşerler yüzünden.